Terug naar huis: Het laatste deel, van 29 aug t/m 7 sept.

Vrijdag 29 aug. Van Cesis naar Ventspils. Het heeft vannacht weer af en toe geregend, wel niet zo hard als gisternacht, maar de boel wordt kletsnat, de hele camping hier is dóórnat! Het water stroomt wel snel naar het meer, maar delen van zandpaden zijn al weggespoeld. We hoeven geen water in te nemen, maar wel lozen, dat doen we op een nu eens prima loosplaats. Om 09.35 rijden we weg, we hebben geen zin om terug te rijden naar Cesis, dan moeten we weer langs de opgebroken weg, over het zand met kuilen. Nu komen we ook op een zandweg terecht, en nog wel wat langer dan wanneer we terug naar Cesis waren gegaan. Maar de camper houdt zich goed, we komen langs mooie plekken, de dorpjes, eigenlijk meer gehuchten, ze hebben allemaal wel een flatgebouw, merendeels verwaarloosd, en verderop zijn er tientallen meertjes, met hier en daar een plek waar iets toeristisch gebeurt. Onderweg krijgen we af en toe een bui, het land wordt vlakker en daardoor minder interessant, we drinken koffie bij een afslag naar een dorpje, en komen steeds dichter bij Riga. De bedoeling was dat we dwars door de stad zouden rijden, maar Snoopie zit me dwars, A. is even afgeleid door een binnenkomende sms, en ik neem simpelweg de afslag naar “Riga”vliegveld. Dat had ik niet moeten doen, nu komen we weer over dezelfde weg als toen we naar het noorden gingen, weer langs het enorme stuwmeer, dat we nu niet zien. Gelukkig pakt A. de draad weer op, rijden we terug richting Riga en komen op de weg naar Riga die we met de bus hebben genomen. Daar volgen we Snoopie weer, en na nog een verkeerde afslag komen we op de route naar Ventspils. Vlak voor we definitief uit de bebouwing en de bedrijventerreinen van Riga raken zien we nog een Maxima supermarkt met drie xxx. Daar moeten we naar toe. We doen er flink wat inkopen, kunnen als gewoonlijk niet voorbij de gebaksafdeling met prachtige plaatkoeken komen, en het vlees en de vis: enorme keuze. Omdat we toch morgen gaan bbq ‘en doen we alvast inkopen. Achteraf blijkt dat veel te vroeg, er is toch niet goed over gecommuniceerd. We nemen ook lekkere salades mee, je hoeft alleen de grootte van het bakje te bepalen, en een klein pizzaatje. We eten onze lunch op het parkeerterrein, het staat er best rustig, en in de verte zien we de Knaus van P&N. Na vertrek tanken we nog even en voort gaat het weer, we gaan nergens kijken, had misschien wel gemoeten, maar veel hebben we niet gemist. Tegen halfzes komen we aan, het laatste deel van de rit over afbraak-wegen en zandpaden, over het rangeerterrein van de trein, maar de wegen opnieuw worden gelegd. Afg. naar Ventspils 303 km, over veelal slechte wegen, je voelt je gebit meerammelen, snelheid max. 70-75 km/u, soms vlakke stukken met tegen de 90 km/u.

Zaterdag 30 aug. Verblijf op camping Ventspils. Een goed uitgeruste camping, en het is weer mooi weer. Ik haal de fietsen uit het hok en we gaan, natuurlijk na de koffie, op weg. Het oude centrum moet mooi zijn, wij zien er niet zo veel van. Eerst langs de haven, waar nog een paar schepen liggen, en dan richting centrum. Onderweg komen we een Maxi tegen, en omdat we toch nog wat moeten aanvullen stappen we daar naar binnen. En al gauw er weer uit, want we komen hier niet om alleen winkels te bekijken. Op het kaartje dat we kregen staan veel gekruiste messen en vorken afgebeeld, wij zien ze niet in het echt. Uiteindelijk zien we een soort snackbar, waar we naar binnen stappen; het lijkt van buiten minder dan van binnen, een restaurantje waar je aan de vitrine kunt uitzoeken wat je wilt eten. We bestellen een pizza, die veel te groot blijkt, en A. vraagt een doos: die krijgen we mee, en dat komt later weer heel goed uit. We rijden via de weg naar zuiden terug naar de camping, maar al rijdend zie ik een enorme heuvel opdoemen: daar moet ik natuurlijk naar toe. Het blijkt een kunstmatige heuvel te zijn, waar een rodelbaan is aangelegd vlak naast een echte skihelling met kabelbaan. Aan de lage kant heeft men een touwbaan aangelegd, waar ik foto’s van maak. We beklimmen de heuvel en hebben een fantastisch uitzicht. We moeten weer op tijd terug zijn vanwege de jeu-de-boule, dus kijken we goed op de kaart en het lukt ons om een tussendoorweggetje te vinden. Na de boulepartij eten we de rest van de pizza, lezen nog een stukje, kijken het journaal dankzij de kaart van Harry en dan is het weer welletjes.

Zondag 31 aug. Van Ventspils naar camping Gaili ten zuiden van Liepaja. V.09.50 u. Het is niet zo ver vandaag, onderweg gaan we nog één ding bekijken, een waterval bij het plaatsje Kuldiga, verder het binnenland in. We nemen de gps coördinaten uit het boek over en rijden vlot bij de camping vandaan, op weg in goed weer. We volgen de aanwijzingen van Snoopie, en in Kuldiga slaat ze de plank weer eens volledig mis, we draaien in kringetjes rond tot we er meer dan genoeg van hebben, en op een parkeerterrein bij een supermarkt gaan staan. We voeren de coördinaten opnieuw in, en dat schijnt te helpen. We komen in het oude dorp, rijden door nauwe straatjes, en zien uiteindelijk de brug. Hebben we dan tòch een fout gemaakt in het intoetsen van de coördinaten? Dat wil er bij ons niet in. Enfin, we zijn er, rijden over de brug en zetten de camper op het parkeerterrein, waar we nog net bij kunnen. We wandelen  langs het water, nemen diverse foto’s en lopen dan over de brug. Medereizigers staan geparkeerd aan de overkant van de weg over de brug, in lengterichting achter elkaar. We lopen de brug over, maar hebben geen zin om het, overigens aardige dorpje, te gaan bekijken. We gaan naar de camper en rijden de aangegeven route om naar Liepaja te gaan. En ook dàt klopt niet, we rijden rond, en gaan uiteindelijk op eigen in initiatief weer terug over de brug. Weer over dezelfde hobbelende keien, kijken links en rechts leuke straatjes in, maar nee, we stoppen niet. Snoopie intussen weer aangezet, nu met de coördinaten van de volgende camping. Na nog meer rond gerij (naar ons gevoel) komen we toch op een wat grotere weg naar ons einddoel, voorlopig Liepaja. Vlak ervoor zijn er een aantal dieselpompen, nadat we er drie voorbij zijn gereden, ik heb toch nog voldoende, keer ik bij een stoplicht om, de rijbanen zijn gescheiden door een groenstrook, en ga terug. Ik tank daar weer vol, per liter € 1,23 of zo, en verder. Vlak voor de stad Liepaja ligt een brug, en daarvoor zien we aan de linkerkant van de weg medereizigers staan, op een parkeerterrein bij een supermarkt. Die zijn hier ook op zondag open, maar deze keer hebben we alles wat we nodig hebben. We sluiten de boel af en lopen de brede straat naar het centrum in. Het is nog een hele tippel, we lopen een oude verwaarloosde kerk voorbij, en na meer dan een km. komen we op een plaats met wat meer mensen. Hier is weinig te beleven, we zien een kerk van baksteen, maar die is dicht. We hebben intussen al wat kleinere straatjes doorlopen, niets interessants. We zien nog een toren, is het die dan die ons zo wordt aangeraden? Er naar toe lopend komenwe een groepje medereizigers tegen, en die zeggen ons dat dit toch wel een aardige kerk is.. Wij naar binnen, volkomen oninteressant. Er weer uit, lopen terug naar waar we vandaan kwamen, en plotseling horen we iets van : joho, hier moet je zijn. Hetzelfde groepje fdat ons vertelde over de kerk zit aan de koffie in een heel klein cafeetje. We gaan er bij zitten gezellig gepraat en twee kffie voor een euro per kopje. Daarna gaan we terug, gaan toch nog even naar de verwaarloosde kerk, een Evangelisch-Lutherse, en die is wèl mooi; sober, maar met een prachtig orgel, dat ook nog bespeeld wordt, iets moderns, heel vreemd maar mooi. Er mogen geen foto’s worden gemaakt, maar dat had ik wel moeten doen. Terug naar de camper en weer op weg. We rijden via de buitenwijk naar het zuioden, armoedige huisjes, en hier en daar een oude lelijke falt. Dan zijn we weer buiten de stad, en m oeten we opletten de zijweg naar de camping niet te missen. Over een hobbelig zandpad naar het veld, dat “een gezellige familiecamping”moet zijn. De camping is een grasveldje  met een primitief toiletgebouw, net genoeg voor de groep, met twee wc’s en twee douches. Tijdens het verblijf geen famailie fezien, alleen maar onze eigen groep en een eenzame duitser in een tentje. Dichter naar het strand toe ligt een bosperceel dat kennelijk privé-eigendom is, met een paar prachtige huizen… een van de nouveau riches? We gaan nog even met een groepje kijken op het strand, een verademing..stil, verlaten, schoon en met schelpen, i.p.v. allemaal steentjes. We kijken nog naar de zonsondergang om half negen, maar het blijft nog even licht. ’s Nachts is de hemel verschrikkelijk helder, de Grote Beer staat stralend aan de hemel, de Melkweg is heel helder…prachtig, maar dat komt ook omdat er heel weinig omgevingslicht is, en op de camping zelf al helemaal niet.

Maandag 1 sept. Op camping Gaili. Lekker lang uitgeslapen, tot half negen. A. maakt het ontbijt klaar, en daarna koffie, P. komt langs om te vertellen wat ze gisteren gedaan hebben, en komt ons voor hun koffie uitnodigen. We drinken eerst on ze eigen koffie, en schuiven dan aan bij P&N, voor een bakkie troost. Dan ga ik mijn plan uitvoeren, ik had mezelf beloofd om te gaan zwemmen in zee als het mooi weer was, het is mooi weer, dus ik ga. A. gaat mee tot op het strand om me te begeleiden, P&N blijven op de duintop staan. Ik ga twee keer in het (eerst) steen koude water, de eerste keer is het toch wel doorbijten; maar als ik weer op het strand sta, bedenk ik dat ik toch ook een paar slagen moet zwemmen, dus ga ik nog een keer, en dat is dan veel beter te harden…Dan krijg ik de handdoek omgeslagen van A. en keren we ons om naar de duinen. P&N zijn verdwenen, die zien we later op de terugweg op het paadje door de duinen terug naar de camping. Ik ga nog lekker even afdouchen en voel me weer het heertje. Later hoor ik van medereizigers dat P. een zeehond heeft gezien, mèt een snor.. Om half een eten we een boterhammetje en dan gaan we lekker op het strand wandelen, met onze (ingesmeerde) gezichten in de zon.. heerlijk op een totaal verlaten strand naar het zuiden wandelen. Er zijn hier geen meeuwen, en bijna ook geen andere vogels, we zien nog een paar van de grijze “asfaltvogeltjes”, maar dat is ook alles. We wandelen op blote voeten, over het harde zand, af en toe de hielen slepend door het bovenste laagje rul zand, dat dan een piepend geluid maakt. We wandelen ruim anderhalf uur door, tot een palenrij in zee, die je vanaf onze startplaats echt niet kan zien. Dan moeten we wel weer terug, en dat gaat niet zo snel want A. moet dwangmatig schelpjes zoeken. Er is maar één soort hier, van redelijk groot tot heel klein. Hier zijn dus wel schelpen, op het strand waar we gisteren liepen ten zuiden van Ventspils waren géén schelpen, alleen maar heel veel bruine steentjes. Daar zat ook barnsteen tussen, een paar medereizigers hebben stukjes tot 2 cm. groot gevonden. Dat inspireert A. want ik moet een handjevol bruin grut meenemen. In de camper wordt het verder uitgezocht. Tien voor vier zijn we terug, net op tijd voor een kopje thee en de finale van het jeu-de-boule. Die komt wat merkwaardig tot stand: degenen die vier keer 13 pnt. hebben gescoord vallen af, en ook de laagste drie, waaronder A.(die zelf denkt dat ze niet bij de laagste drie hoorde). De middenmoters gaan om de prijzen spelen. We zitten met z’n allen te kijken tot en met de prijsuitreiking. Dan is het al gauw zes uur, de aanvang van de gezamenlijke bbq. P&N en wij zitten weer bij elkaar, Pieter heeft toch maar een mooi ècht bbq ‘tje. Daar profiteren we van, en Nel van de meloen-met-ham; Pieter wil niet. Er is nu ook meer dan genoeg rode wijn, dat laten we ons goed smaken. Net tevoren is een stel (Adriaan en Mia) vertrokken wegens een sterfgeval, die moeten dus eerder weg, en gaan vannacht met een boot uit Liepaja .  De hemel betrekt later, en er komen wolken, maar het wordt net als gisteravond ook snel kouder. Het duurt tot het bijna donker is, dan ruimen we op en gaan nog even afwassen in het piepkleine afwashokje, waar we net als gisteravond weer tegenover Gerard staan, die Sietske maar weggestuurd heeft, want het zijn éénpersoons hokjes en gaan daarna naar bed. De sterrenhemel is net als gisteren weer knàlhelder,  de Grote Beer prachtig zichtbaar en de melkweg. Als ik later in de nacht er nog eens uit moet om drinkwater te halen vanwege de nadorst is het beeld gedraaid en zie ik naar het zuiden Orion al helemaal zichtbaar, alsof de sterren daarvan een enorm licht verspreiden! Prachtig, zo zie je het niet zo gauw. Natuurlijk komt het ook omdat er nauwelijks licht is, hier. Slapen gaat niet zo best daarna, allebei liggen we te draaien.

Dinsdag 2 sept. Van camping Gaili, ten zuiden van Liepaja naar Nida, op

 schiereiland Neringa. Ondanks mijn trage tempo zijn we zeker niet laat

 weg.V,10.05. Het is weer schitterend weer, een strakblauwe lucht.

 Onderweg wordt er een bezoek aangeraden aan een barnsteenmuseum,

 met coördinaten aangegeven. Er staan echter twéé coördinaten,

 daarvan nemen we de eerstgenoemde. Die brengt ons eerst langs het

 vliegveld van Palanga, en dan in de plaats Palanga. We zien geen

 parkeerplaatsen zoals in het boek staan, rijden maar wat door en dan zie

 ik in een zijstraat een braak terreintje met beton als ondergrond. Daar

 maar in . We sluiten de boel af en even later zet Miny haar bak ook

 neer. Gedrieën lopen we de weg, Vytautis Gatvè , terug, en slaan een

 willekeurige straat in, in de hoop op een aanwijzing. Ik vraag een

 willekeurige jonge vrouw om aanwijzingen en die geeft ze in vloeiend

 Engels. We volgen haar aanwijzingen, en na een flinke wandeling komen

 we bij een hek, met een kaart van een park. In dat park, volgens mijn

 zegsvrouw heel groot en mooi, lopen we naar binnen. We lopen een

 heel eind, ik vraag iemand de weg , die heeft een kaart en het blijkt dat

 we een andere richting op moeten.. Na nog een poos  zien we een

 prachtig wit kasteel, heel mooi onderhouden, waar aan de achterkant in

 de kelder een museumpje is: er is best een aardige uitstalling, ook over

 Europese vindplaatsen en grafvondsten. Leuk maar niet bijzonder. We

 besluiten naar de camper te gaan om te eten, en ik weet zeker welke weg

 we moeten nemen, maar we komen er niet, ja, wel dus, met een omweg

 Mijn richtinggevoel is toch niet zo slecht. We komen bij de camper aan,

 eten een broodje en gaan verder. We komen aan in Klaipeda, eindigen bij

 de haven, en wachten op de overvaart, al weer geen punt. Na de

 overvaart, tien minuten en 120 litas (ong. € 35,- !) moeten we nog 47

 km. naar ons einddoel. En na zo’n tien km. moet je ook nog toegang betalen om door de slagboom te kunnen. Door, alweer, een hobbelweg met bomen, en

 dan komen we bij de camping aan, we krijgen een plaatsje onder de bomen, jammer vanwege de zon die nou net zo lekker schijnt.

 Het ruikt hier weer lekker, morgen gaan we fietsen, en ik haal alvast

 de fietsen uit het hok. We rijden naar het plaatsje Nida, waar aan de

 haven de zon lekker warm is. Het seizoen is hier al afgelopen, er zijn nog

 wel (andere) toeristen maar in verhouding weinig. Terug naar de

 camping, de steile heuvel, duin, weer op, en terug. Morgenochtend

 hebben we een bustrip(?) naar Nida..

Woensdag 3 sept. Alweer mooi weer. Om half negen staat de bus klaar, volgens het route-boek een klein busje, “aangekleed” als een vissershuisje. Wat er voor komt rijden is een grote dubbeldekker, met zijn 35 en erin, voor het duin rechtsaf naar het hoogste duin van de omgeving, 60 m. hoog. Een prachtig uitzicht, er staat een grote naald als zonnewijzer, met runentekens, omdat de oorspronkelijke Koerse bevolking nog lang heidens was, en volgens onze Duitssprekende gids, gladjes en veel grapjes makend, neemt het aantal heidenen ook weer toe. Na het duin rijden we het dorp binnen, erdoor, worden uit de bus

 gezet en naar het Thomas Mannhuis; hij heeft hier drie jaar

gewoond. Wandelen door dorp, zien van alles, niet bijzonder.

’s Middags gaan we zelf er op uit, fietsen bij/langs het strand. Bij een duinopgang zetten we de fietsen neer en lopen het duin op: mooi zand, net Nederland. Over het duin een redelijk breed strand, met kabbelende golfjes in de zon. Pake en oma gaan op een bankje zitten en kijken het gebeuren aan: er gebeurt niet veel, links van ons is, naar we na bijzonder overleg over de plaatjes van vrouwtjes in bikini met en zonder streep erdoor, concluderen, een damesstrand; verderop is een naaktstrand, daar komen we al helemaal niet. Na een halfuurtje stappen we weer op de fiets om over het fietspad dat in de lengte over het eiland loopt, althans volgens de kaart, naar het noorden te fietsen. Al na een kwartiertje houdt het fietspad op, een paar hotels staan er precies op, en nà die hotels is er geen fietspad meer te vinden. Na nog wat gezoek besluiten we dan maar naar Nida terug te fietsen, en komen aan de noordkant van het dorp uit. Daar is wèl een fietspad naar het noorden, daar dan maar langs . We komen een heleboel medereizigers tegen, die al weer op hun terugweg zijn. Na een poosje stoppen wij ook, het fietspad gaat naar de hoofdweg, en we willen vandaag niet laat zijn. We moeten nog iets meenemen voor Harry die ons zijn CanalDigital-kaart heeft geleend, en waar we in elk geval Ned1, 2 en 3 mee konden zien. Na goede raad van Otto, die nog eens zegt wat we al wisten, Harry is een echte bierdrinker, nemen we 4 plaatselijke biertjes mee, in de hoop dat hij ze lust. H. wijst een presentje natuurlijk van de hand, wij zetten even door en hij accepteert ze. We gaan terug naar de camper, morgen is het afgelopen en gaan we terug van dit schiereiland Neringa, wat ons zo goed bevalt en waar men in de zomer altijd mooi weer heeft, en de binnenzee ’s winters bevriest ( minsten 20 gr. vorst) naar de vaste wal. Het schiereiland is voor het grootste deel Litouws, maar even ten zuiden van Nida ligt de grens met het Russische deel. Die wordt streng bewaakt, zowel door Litouwers als door Russen. Toch maakt het schiereiland een Duitse indruk: er komen veel Duitsers, en het is er veel schoner dan in de rest van Litouwen.  

Vanavond is de afscheidsmaaltijd. De maaltijd is een rommeltje, de gids heeft eigenmachtig de tijden veranderd waardoor het hoofdgerecht uitgeserveerd wordt terwijl je zelf het voorafje nog niet eens hebt gehaald. Dus eten we ze alletwee tegelijk, de snoekbaars (zander) is al een beetje koud, hij is bedekt met een paneerlaag en daar overheen een saus die elke smaak verhult. We scheppen de saus er af, maar de paneerlaag is al doorweekt. En snoekbaars heeft van zichzelf al niet zo veel smaak.. Het toetje bestaat uit vruchten die je ook zelf moet halen, ook nogal matig. Wat wèl erg leuk is dat er een groepje volksmuzikanten optreedt, onder leiding van een jongeman, die herdersfluit speelt: een soort voorloper van een klarinet, alleen maar gaten en een riet aan het mondstuk. Het klinkt met begeleiding van twee accordeons en twee violen, een bas en een trommel heel vrolijk, en de muziek is authentiek. Na een poosje kan ik het niet laten om mee te spelen: het zijn niet al te ingewikkelde motieven, dus dat gaat redelijk snel, en ik speel af en toe ook een tweede stem. De muzikanten blijken aangenaam verrast, en vinden het kennelijk leuk, terwijl ik bij mijn reisgenoten kennelijk de blitz maak. Al met al, vooral daardoor, een geslaagde avond, met als hoofdmoot de liedtekst die Adrie op de melodie van “Dat is uit het leven gegrepen” gemaakt heeft en die we uit volle borst meezingen. Dan mag ik het slotwoord, het dankwoord aan de reisbegeleiders doen, en dat lukt aardig, alleen vergeet ik om ze even te omhelzen als ik de dames hun envelop geef… dom, dom, dom! Om half elf is het mooi geweest, de bus wacht en we gaan naar huis. Bij het uitstappen van de bus nemen we op de geijkte manier van elkaar afscheid, tot verbazing van Nel, die dit nog nooit heeft meegemaakt. En dan naar bed.

Donderdag 4 sept. Een koude nacht, maar wéér schijnt de zon volop. In ons hoekje is het eerst nog koud, en omdat we toch buiten willen zitten zet ik de stoelen in de zon, en bij nader inzien leg ik daar maar even mijn dekbed op: dat mag wel weer eens gelucht!. Nadat we ons gewone ontbijt op hebben, en allebei lekker gedoucht, zitten we met koffie in de zon, en worden algauw door medereizigers genood er bij te komen. Dat is het effect van gisteravond, vàst. We zitten nog een poosje gezellig bij elkaar, tot de eersten opbreken omdat we vandaag naar het vasteland terug gaan. Vanavond gaan we met de boot naar Kiel, vanmiddag om 6 uur moeten we bij de inscheepplaats zijn. P&N gaan nog een poosje op Neringa rondrijden, wij gaan om ongeveer half een van de camping en eten onderweg naar de veerboot naar Klaipeda nog een gebakken visje aan de waterkant in het plaatsje Juodkranté, lekker. We hebben een parkeerplaats gewezen gekregen bij een enorm groot winkelcentrum Akropolis . Daar rijden we naar toe, en brengen we een anderhalf uur door met het bekijken van alles wat er te koop is, en dat is niet weinig en zéker niet goedkoop. Schoenenzaak na schoenenzaak na schoenenzaak, of kledingwinkel na kledingwinkel. Alle bekende westerse merken zijn er, en A zoekt maar een paar winterschoenen uit, niet te vinden, en ik zoek maar een nieuw horloge uit, wèl te vinden. Al gauw is het vijf uur, en rijden we weg, A met het routeboek in de hand, waar straatnamen worden gegeven die we op straat niet terugvinden. Snoepie weet in elk geval de weg wel te vinden, en we rijden er vlot op aan. Daar zijn we bijna als laatste, na ons komen er nog twee, en P&N zijn spoorloos. Ze komen even voor zessen in de rij staan, N had haar horloge alweer een uur teruggezet, zei tegen P dat het nog maar 4 uur was, terwijl het in echte Litouwse tijd 5 uur was, dus hoog tijd om naar de veerboot naar Kiel te gaan. Maar ze zijn er. Wachten, wachten, en uiteindelijk gaan we net als de anderen ook maar lezen. Af en toe kijk ik even op, en op een bepaald moment zie ik geen enkele camper meer voor me: stàrten en rijden. Veel verder, staan de club, in de inscheeprij. En daar is het weer wachten. We eten onze broodjes op, met de laatste Nederlandse kaas, dat valt er wel in. Om een uur of acht rijden we tenslotte de boot op, sluiten de boel af en gaan onze kamerkaartjes halen. Vlot vinden we ons hokje voor de komende nacht en dag. We kijken nog een poosje rond op het “zonnedek”, waar geen stoel meer staat, zien de zon ondergaan, en gaan vanwege de kou maar naar binnen. Onze dinervoucher bewaren we tot morgenmiddag, we zitten gezellig in de groep, drinken een drankje en doen een praatje, en tegen elven is het weer mooi geweest. We gaan de koffer in. Nog even douchen en koesje-de-mie.

Vrijdag 5 sept. Vannacht vaak wakker geweest door het herhaalde getril van de motoren. Om 8 uur worden we gewekt met de mededeling dat het ontbijt voor ons klaarstaat. We gaan douchen, best lekker hoewel in een klein hokje, en gaan naar het ontbijt. Ik laad mijn bord vol, volgens A veel te vol, en “ontbijt  als een koning”. En we hangen weer rond, en we lezen wat, A leest het boek dat ik van Kees en Annelies heb gekregen, want het boek dat ik op haar tablet heb gezet kunnen we niet openen, raar hoor. Ik breng de dag lezend door, lang leve mijn e-reader. Af en toe lekker in de zon en uit de wind, prima leven zo! We spreken met P&N af dat we samen na Kiel naar Neumunster gaan, naar de camperplaats daar, en van daar nog een dagje naar de Noordduitse waddenkust, dat is óók werelderfgoed. Dus van de boot af zet ik de camper aan de kant, stel Snoepie in, en die denkt dat ze nog in Klaipeda is… A. boos op Snoopie, maar daar trekt S. zich weinig van aan. Na een poosje komt ze tot haar positieven, en leidt ons zonder problemen naar de camperplaats. Ik heb echter de teller niet op 0 gezet, en het aantal km. loopt dus door: niet zo handig. Daar, bij de afslag, zegt ze dat we onze bestemming bereikt hebben, ja, waar dan, links zeker. Een medereiziger heeft deze plek ook uitgezocht, en rijdt ons voor. We dwalen wat rond, en hier is het niet; nee, het is aan de andere kant van de weg. Op de weg stond een groot bord dat de camperplaats rechtsaf was, en dat had Nel gezien, en ze wenkt ons naar binnen, over de parkeerplaats van het zwembad, naar de slagboom. A. gaat de plek betalen, koopt ook een wifi-kaartje, en zo is het mooi. We eten onze crackers, met een soepje, overleggen met P&N over de route morgen, nièt via Hamburg, en zéker niet op zaterdag.  We hoeven ook geen tv te zien, als het donker is gaan we naar bed.

Zaterdag 6 sept. We wilden geen wekker zetten, en dat is misschien niet verstandig geweest, we zijn “een beetje laat”. Ik stop eerst de stroomautomaat nog maar weer eens een muntje van 50 toe, de stroom was kennelijk op. Dat is de derde in de serie, maar vooruit. Dan ga ik douchen in het zwembad. Dat is nog niet zó eenvoudig, je moet gewoon het zwembad in, je kleren aan een haak, ophangen in een kastje (dat ik dus nièt doe) ik laat de haak hangen in een kleedhokje. In m’n onderbroek loop ik verder, vind de doucheruimte voor mannen en zie een aantal oude(re) mannen, daar hoor ik toch zelf ook bij, in hun geboortekostuum douchen. Broek uit en wassen, lekker warm, veel water, niets te klagen. Ik droog me af , vind m’n kleren weer en ga naar de camper. Op mijn verhaal besluit A dat ze het vandaag wel met een bakje water doet.. Na overleg, P wil wel achter ons aan rijden, maar N zegt “daar heb ik geen zin in” rijden we weg, ik moet nog even vuil water lozen en wc legen,  de Knaus van P en N is al niet meer te zien. We gaan de weg terug , op aanwijzing van Snoepie, die het alweer verkeerd heeft. Achteraf blijkt dat P rechtsaf is gegaan en direkt op de goede weg is, maar bij de veerboot van Glückstadt naar Wischhafen zijn ze “een boot of twee” voor ons, we kunnen ze zien. Dan maakt P contact per sms, en wacht op ons tot we samen op de boot zijn. De overtocht duurt een minuut of 20, en wij zijn aan de lunch toe, met broodjes van de Lidl onderweg. Dus na de boot gaan we even aan de kant, eten ons broodje en drinken de Litouwse melk, en rijden dan stevig door. Bremervörde-richting Bremerhaven-onder de Weser door-Varel-Sande- richting Jever , en daar is de weg afgesloten, net nu het zo lekker ging. Even doorrijden, en terug over de 4-baansweg naar de afslag aan de andere kant, die wel open is. Verder gaat het, en via Wittmund rechtdoor ri. noord naar Carolinensiel. Door Carolinensiel, langs het water naar Harlesiel, waar de eerste camperplaats al vol is, alleen aan “: het strand” is nog ruimte. Ik rij naar “Anmeldung”, en hoor daar dat ik maar een plekje moet zoeken en morgen maar afrekenen. Ik keer de camper, aan de haven, water achter… ( kun je het je voorstellen?) en rij terug, naar de andere afslag over de dijk: een onafzienbare massa caravans een campers, de campers apart op steen, de caravans in het gras. Rondrijden, door de slagboom, en we vinden een plekje waar we samen kunnen staan.. Achteraf hadden we verder van de slagboom gemoeten, er is nogal wat verkeer door de ingang. We sms’en P. waar we staan, en na een poosje, we zitten ruim aan de thee, rijden ook zij  door de slagboom. Ik zwaai, denk dat P ons ziet, maar hij rijdt door tot het einde van het terrein. Ik er achteraan, hij keert en ziet me. Na 10 minuten staan we naast elkaar, klaar voor de avond. We spreken af dat we samen ons afscheidsdiner gaan doen, P en ik gaan naar het grote restaurant, maar keuren het af omdat het een buffet is; we lopen terug, in de regen, en gaan daarna, het is weer droog, samen richting dorp. Daar is niks te vinden, maar aan de haven heb ik een groot bord gezien met “Restaurant”. Uiteindelijk gaan we daar eten, een beetje snackbar-achtig, maar de bestelde roodbaars en scholfilet smaken prima. Toe een grote bak ijs, resp. Rote Grütze met bolletje ijs en we zijn voldaan. Terug naar de campers, een kopje nes van P&N toe en we kruipen onder onze dekbedden.

Zondag 7 sept. Van Harlesiel naar huis. V. ong. 10.15 u. Omdat ik mijn telefoon nog op de Litouwse tijd heb staan, word ik wakker om kwart voor negen, maar het is een uur eerder, dus kon ik nog wel even blijven liggen. Maar ik ga er toch maar uit, zet theewater op en ga op zoek naar waar we kunnen douchen. De zon lijkt door te komen, maar het betrekt al gauw weer. Dat is uiterst simpel, een groot toiletgebouw vlak bij. Na het ontbijt ga ik lekker douchen, heerlijk heet water, en zo veel als je wilt. Aangekleed ga ik naar de Anmeldung om te betalen, en moet daar cash € 20,- voldoen, want mijn beide kaarten kunnen niet gebruikt worden… geen EC kaart , terwijl er hier veel Nederlanders zijn. Terug naar de campers, P gaat ook proberen te betalen, ook hùn kaart werkt niet… “nou, dan hebben jullie een probleem” zegt P. Hij komt terug, we gaan samen achter elkaar door de slagboom. Dat lukt, en even later staan we aan de kant en nemen afscheid. We zullen mailcontact hebben. En dan rijden we weg. A wil nog even een stukje van de Duitse wadden zien, we rijden naar Neuharlingersiel. Veel minder druk, gezellig, veel meer ruimte… Hier willen we nog wel eens naar toe, als de tijd ons gegeven is. Na de koffie (van ons zelf) met pruimenkoek (van Bakker Hinrichs), gaan we verder, naar huis: Esens-Aurich-Leer (een enorme omleiding!)-Bunde-Groningen-Drachten-Joure. Afg. 218 km. We zijn precies twee maanden weg geweest. Totaal afgelegd 4910 km. met de 46-PP-PH die altijd startte en nooit problemen gaf, met prima gemonteerde veren.